No corazón da Antela

Segunda parte do video da xornada sobre os 50 anos do comezo das obras de desecamento da lagoa de Antela (1958-2008) que tivo lugar o día 13 de decembro de 2008 na Casa da Cultura do Concello de Sandiás (Ourense).  Coa intervención de Xulio Prada, profesor da Facultade de Historia da Univerdade de Vigo no Campus de Ourense  (Contexto histórico do desecamento da lagoa de Antela (Anos 50-60) e Delfín Caseiro, inspector de educación (A memoria da Lagoa de Antela (1958-2008)). 

Primeira parte do video da xornada sobre os 50 anos do comezo das obras de desecamento da lagoa de Antela (1958-2008) que tivo lugar o día 13 de decembro de 2008 na Casa da Cultura do Concello de Sandiás (Ourense).   Primeira parte: Intervención de Jesús De Juana, profesor da Facultade de Historia  da Universidade de Vigo no Campus de Ourense (Contexto xeográfico-histórico da Limia) e Xulio Prada, profesor da Facultade de Historia da Univerdade de Vigo no Campus de Ourense  (Contexto histórico do desecamento da lagoa de Antela (Anos 50-60)).

Memoria rural 2008: Cartel da Xornada sobre os 50 anos do comezo das obras de desecamento da lagoa de Antela (1958-2008) que tivo lugar o día 13 de decembro de 2008 na Casa da Cultura do Concello de Sandiás (Ourense).

“No lugar que oxe ocupa a lagoa de Antela houbo, n-outros tempos unha cidade chamada Antioquía. Era a meirande que se conecia e a mais rica. Pro a sua riqueza e o seu grandor foron a sua perda. Trocouse soberbia. Os seus veciños asoballaban ás xentes dos arredores e non tiñan caridade con ninguén. Quixo Deus castigalos, mais Xesús propúxose salvar ós xustos que houbese. E veu á terra, e foi a Antioquía na figura dun esmolante e tentou a caridade dos antioquiaus. Percorreu a cidade enteira da primeira á últema casa pedindo esmola, e non achóu a ninguén que xiquera lle dixese: ¨Deus te axude¨. Postreiramente, cando xa marchaba co corazón atristurado, entre uns carballos viu unha casarella ca porta suchouza e unha velliña, mui velliña, agarouchada a carón dun lumiño que máis afumaba qu-aquecía. Xesús arrimouse e pregou: -Unha esmola pol-o amor de Deus. -Pase quen sexa, dixo a velliña. E Xesús pasou. E a velliña sentouno ó lume, e muxiu unha cabra que tiña e déulle unha ...

Por R. Otero Pedrayo ( La Región , 04/10/1958). Artigo escrito con ocasión do comezo das obras de desaugamento da lagoa de Antela. Es violado el ensueño de la Antela. Doblarán a muerto por la Poesía y el triunfo de la economía las campanas sumergidas. ¿Dónde posarán los flamencos - rosa y las garzas, mensajeros de los deltas del Danubio y de los lagos, de pupilas nubladas de fantasía, del Báltico? No nos asustemos demasiado. Si en vez de nuestras ¨lagunas pontinas¨ se doran grandes trigales la ciudad ¨asulagada¨ queda en el fondo del alma de Galicia, en la geografía y paisaje, inaccesible a las máquinas, de su espíritu. Quien mejor conoce la Antela, el ingeniero y arqueólogo Conde Balvís, se despidió de sus cristales melancólicos, de su suelo dormido, hace poco tiempo. Y su hermoso estudio suena, sin quererlo su autor, a elegía y canto de adioses. No intentaremos ni aun el esquema de los intentos y trabajos anteriores. Sólo apuntaremos algunas. La Galicia del XIX pensó e...

  “Contos populares da Terra: Antioquia” - Laureano Prieto (La Región , 03/09/1958).   "No lugar que oxe ocupa a lagoa de Antela houbo, n-outros tempos unha cidade chamada Antioquia. Era a meirande que se conecia e a máis rica. Pro a súa riqueza e o seu grandor foron a sua perda. Trocouse soberbia. Os seus veciños asoballaban ás xentes dos arredores e non tiñan caridade con ninguén.   Quixo Deus castigalos, mais Xesús propúxose salvar ós xustos que houbese. E veu á terra, e foi a Antioquia na figura dun esmolante e tentou a caridade dos antioquiaus. Percorreu a cidade enteira da primeira á últema casa pedindo esmola, e non achóu a ninguén que xiquera lle dixese: ¨Deus te axude¨. Postreiramente, cando xa marchaba co corazón atristurado, entre unhos carballos viu unha casarella ca porta suchouza e unha velliña, mui velliña, agarouchada a carón dun lumiño que máis afumaba qu-aquecía. Xesús arrimouse e pregou:   -Unha esmola pol-o amor de Deus. -Pase quen sexa, dixo a...